't Is bastend kaold, eindelijk winter;
de zunne löt zich vrog al lachend zeen.
Duur ’n singel hen schient ze oons tegemeute;
wat een plaatje, wat een prachtig fenomeen.

Een sneedek lig aover de weidens;
de giezel maakt alles zo compleet.
Geen tekske, geen dräödje is vegetten;
't is een sprookje, wa-w van oet 't raam zo zeet.

Vuur oons zee-w 'oonze' aole waterputte,
waor wi'j de veugels 's winters vake vaort.
Het liekt een volière, wao-w zo naor kiekt;
ze wipt en pikt en veult zich neet 'estaord'.

Mezen, roodborstjes, eksters duur mekare,
boomklevers, dee in pindakeze pikt.
Vinken, mussen, winterkönnings, tottels...
en spechten, dee in apenötten prikt.

Op eins krie-w statmezen te zene:
ze bunt op duurreize, zo liekt ‘t wal.
Ok markollen en geetlings komt um 'n hook hen;
zelfs holtdoeven kriegt opeins 'een val'.

Achter langs de beuken broene hegge
krie-w dree fazantenhanen in ‘t zicht.
'Op de snee...', wi'j zölt het nooit vegetten:
WINTERMORGEN - mooie morgen - een gedicht.

Frits oet Gelster