Langzaaman krummel ik weer wat op nao een gecompliceerde beenbreuk. ‘t Linker been van lies töt enkel in ’t gips en met twee stökke onder an nen arm bewaeg ik mie in ’t tempo van ’n slakke deur ‘t huus. De dagen hadden mie lange eduurd, ik was bliej da-k waer zo wied wazze. De vrouwe was daags van huus en ‘t enige gezelschap was mien trouwen hond Tobi. Den lag een groot deel van nen dag naost mie lui te waen. A-k wat tegen ‘m praoten antwoordden e met ‘n gespitst oor of een opgetrokken ooglid. Soms was der ’n depen zucht. Dan wee-j metene ho late ’t is. Dan bu-j uut epraot. Veur ‘m was de lol der dus ok al of. Ik haelden mie in de kop dat e vreselijk teleur esteld was in m i’j. ‘t Donderjagen deur de bossen, täkke uut ’t water halen, aover modderpaaje achter de fietse an en zwart van de modder thuuskommen, ’t was allemaole veurbie. Veur ‘m was ’t laeven saai eworden.

De deurbelle geet. Met de neudige meuite strompel ik töt an de veurdeure. Een collectante rammelt met eur busse veur ’t goeie doel. Terugge naor ’t kabinet um een paar centen uut de portemonnee te halen. De hond krig anspraoke. De kamerdeure steet eets lös, ‘k zee dat e kwispelt. A-k vief minuten, later bezweet van alle inspanning, waer bie de deure bun praote wi’j nog effen aover ‘t waer en andere alledaagse zaken. De geldzamelaar mot verder. Ik leg mie te rösten. Maor ‘t veult wat vremp. Ik misse wat. De hond! “Tobi, Tobi!” roop ik op driftigen toon. Gin reactie. Is e mie der toch tussen uut eknepen. Wat mo-k in miene tostand. Naor buten gaon zuken geet nit lukken. Der zit nit anders op dan haopen dat e zich zometene zelf an de deure meld.

Een half uurken later geet opni’j de deurbelle. Buurvrouwe Rikie meldt zich. Met onzen hond.

Lachend vertelt zee dat Tobi van euren appeltaarte hef esnoept.

Dee taarte had zee ebakken veur de visite, dee-t ze den anderen dag verwacht, en ston buten op ’n täöfeltjen of te koelen. En no had onzen hond ’t hele baksel op evretten. Rieki lachen der umme en von ’n schadevergoeding nit neudig. Zee zol den aovend ‘n poging doon veur ’n ni’je taarte. Dee kans kreeg ze nit want mien vrouwe hef eur der an ’t ende van de meddag ene emaakt. Zee was der bliej met. De ondeugde van onzen hond was terechte ezet. Wiej dachten da-w der no met klaor waren.

Den anderen margen to-k waer allene met Tobi in huus wazze leep e wat hen en waer te draeikonten. Zichtbaor veulen e zich nit op zien gemak. Opens kromt e de rugge um de taarte van de buurvrouwe der an de achterkante in enen kaer waer uut te warken. ’t Lek wal van een varken! En of dat nog nit genog was, met zien lang behaorde peute smokst e ok nog wat hen en waer deur den pröt.

Met één van mien stökke mep ik ‘m aover de rugge en prebeer ‘m te griepen aer-t e mie ‘t hele huus onder de drabse löp. Zo good en kwaod at geet gao-k an de schoonmaak.

De poten van de hond ‘t aerste. Arg hard scheet ik in mienen strammen tostand nit op met de boenerieje en de hond wordt ni’jsgierig. Den draeit, vraogend um andacht, rond in mien wark. ‘k Worde hellig, leune op mien stökke en hale dan mien goeie been an um een flinken schöp uut te delen. Maor ‘k misse mien doel, een pantoffel vlög deur de loch, de lampe raakt van ’t plafond en lig an duzend stukken op de grond. Languut op de vloere liggend zee-k ’t hundjen in ’n hook van de kamer op ‘n, veur ‘m veilige ofstand, belangstellend staon tokieken. De kop wat scheef, halfgespitste öörkes, ’t éne ooglid half dichte. Ie zollen ‘m wat! En toch besluut ik te knipogen. Kwispelend kump e op mie an. Wiej bunt waer an de praot.

Joop Hekkelman
Gorssel