Opens kö-w der neet meer in. ’t Breefken an de deurpos zeg ons da-w vanaf vandage mot bellen um contact te maken met de binnenkante van ‘t gebouw. Wiej geeft ‘t schone wasgood en wat laesvoer of en schrieft nog nog gauw wat krabbels in de rand van de krante.

‘n Antwoord trugge schrievm is eur tevölle. Dan maor bellen, de eerste dree keer nemp ze neet op. Zee heurt slech en ‘t tillefoongeluud kump neet baoven dat van de tillevisie uut. At ‘t lukt klaagt ze stöörig dat ze niks versteet: de ene keer is mien stemme ondudelek, dan weer zeg ze dat ‘t an de tillefoon of an ‘t heurapparaat lig. Van ‘n fesoenlek gesprek kump niks terechte.

‘t Wodt vriejdag, wiej belt da-w der aover ‘n half uur an komt, dan könt ze ‘t wasgoed alvaste bie de veurdeure zettn. De verpleegster den deenst hef verrast ons den vummedag. Zee hef eur met rolstoel en al achter ‘n roete van ‘t restaurant ezet. Zo kö-w mekare weer effen zeen. Wiej pakt ‘n paar steule van ‘t terras en nösselt ons tegenaover eur an de andre kante van ‘t glas, onder ‘t zunnescharm. Praotn do-w met de tillefoon. Ok noe moppert ze gedurig aover ‘t geluud. Met onze hande make wiej dudelek dat ze ‘m an ‘t andere oor mot holln. “Da-s mien slechte oor”, röp ze in ‘t apparaat. Toch prebeert ze ‘t. Wonderwel kö-w redelek met mekare köövelen, ‘t duurt neet lange of ‘t is alweer gebeurd.

Eers hef ze ‘t tillefoontje strak an ‘t oor, maor geleidelek an zakt eur hand naor de kinne. De gaetjes waor ‘t geluud uut kump plakt eur tegen de wange. Dan heur iej niks meer. As ‘n volleerde doventolk prebere wiej eur an ‘t verstand te kriegen dat dén arm naor baoven mot. ‘t Lukt, heel effen, dan is de verbinding weer vot. ‘t Ontbrek eur an kracht en concentratie um lange vol te holln.

At ‘t angenaam weer is zet ze eur ‘n tiedjen buten op ‘t terras, achter ‘n meterbreje hegge en plankn. Dan kö-w gewoon met mekare praotn. Ze klaort dervan op. Dat gewone praotn is trouwens neet hillemaole zo gewoon. Zee zit vief meter bie ons vandan met nööst zich ‘n riege lu dee ’tzelde prebeert met eur kunnegheid.

De wind mengt de weurde met de praot van de buurlu. ‘n Verhaal wodt dree keer verteld eer-t ze alles hef met ekreegn. Of knikt ze op routine jao en nee? Met hadder praotn, ‘t is haoste schreeuwm, komme wiej baoven ‘t andre volk uut en bereike wiej mekare. Wiej könt ‘t nans meer aover hebm.

Joop Hekkelman
Gorssel

Verschenen in: Jubileumbook van de 'Kreenk vuur de Twentse Sproak', november 2020