A’j herdershond bunt, dan bu’j geboorn um te waakn, aengwies te waen en karakter te toonn. Dat waakn gung good. Bie ‘t eerste kind moch e in de wege snuffeln, daornao was e aoveral waor-t ‘t deerntjen ok was. Hee gung bie eur liggn en gin mense waogn ‘t um naobiej te komm. Better oppas ko-w ons neet wensen.
Mangs zat ‘m zien aengwiezegheid en karakter wel wat in de waege. Hee leep nog wel ‘s vot; achter de vrouwlu an of zo maor wat struunn. Da’s neet ongewoon bie jong volk dat in de laeftied van opspöllnde hormonen terechte kump. Wiej haddn ‘m al ‘n keer of wat terechte ezet, want Waldor scharreln op de Provinciale weg nog wel ‘s tussn ‘t autoverkeer deur at e menen dat an de andere kante wat te haaln veel. Veur ons gefoeter was e doof, zien gedrag woddn ‘m fataal. Op ‘n meddag he-w ‘m in de barm van de weg op eraapt. De klap was hard an ekomm, hee kon gin trad meer vezetten.
Met de hond achter in onzen auto bu’w op nen veedokter an egaon, den ok in honde dee. Den pakkn ‘m bie zien heupe um de plekke van ‘t ongemak te onderzeukn. Pienlek!Onzen hond jankn ‘t uut en grep zich van nie:d vaste an de mouwe van de doktersjas. Hee schuddn ‘m asof e ’n knien in ‘t nekvel had. Zien oogn fonkeln van hellegheid. Hee leet zien tande zeen, kon den kaerl wel doodbietn.
“Foto maken van de heup!”, was ‘t oordeel. Wiej kwamm met onzen hond in ‘t zekenhuus terechte, waor wiej, tussn gipsbene en arme in lichters, onze beurte ofwachen. ‘t Was ‘n breuk waor niks an te opereern veel, maor ‘t is uutendelek good ekomm.
Onzen hond had zien lesjen nog neet eleerd. Zien gescharrel gung vedan asof ‘m nog nooit iets was aoverkomm. Hee sliepstattn vake achter ‘n buurjungsken an, zönne van de cafébaas. Zodoonde he-w ‘m vake achter den toog vandan ehaald.
De kroonjuweeln mossn der an geleuvm, um ‘m dat votloopm of te leern. ‘t Schient dat ’n menneke daor wat röstiger van wodt. ‘n Jaor nao ‘t ongeluk bu’w opniej met ‘m naor de dokter erejen. Wiej zattn ‘n tiedjen in de wachkamer ton der opens ‘n lange kaerl in witte jas achter de deure hen kwam; de dokter van den heup.
“Wee is der an de beurte?’ Met dat den man begun te praoten vlaog onzen Waldor aoverende um den ‘witten jas’ bie de strotte te griepm. An zien geheugn mankeern niks. Umda-k ‘m an de ketting hadde leep dat good of, maor hee raakn in de biesterbane en gung gruwlek tekeer. Hee kreeg dree keer zovölle vedoving as ‘n ko van 800 kilo; ton sleep e. Dree uur later ko-w ‘m ophaaln. Hee waggeln of e dronkn was en bleef maor grewweln. Da-s te begriepm at ze oe ‘t plezeer ofnemt. Tussn den veedokter en onzen hond is ‘t nooit meer in odder ekommen.
Joop Hekkelman
Gorssel
Verschenen in: Jubileumbook van de 'Kreenk vuur de Twentse Sproak', november 2020
