’t Asfalt plakt an de fietsband. ’t Trappen geet mangs zoer. De zunne brendt ’m al urenlang op de kop. Hee veult ’t amper. De warme loch löt de töpkes van de beume – net zichtbaar baoven de hellingen van de oneindig lange weg – trillen.

Nicolaas hef d’r gin oge veur. Nae, zien blik is op eur ericht. Zee, daor in de veerten. ’n Onbereikbaar ende veuruut. Al ’n meddag lang. Opni-j zut e eur wegzakken achter d’n volgenden bult in ’t landschap. Langzaam löst ze op in de spegeling van de achtergrond. Hee zet nog waer ’s an. ’n Trad harder. Zien gedachten wodt bepaold deur verlangen en de angst eur uut ’t zicht te verliezen. Volhollen, dichterbi-j kommen. En dan?

Hee zit klem in zien gedachten. Al vanof ’t ogenblik dat ze vanmorgen langs kwam fietsen. De wild wapperende heure. ’t Hemelse postuur!

Kom! Jagen, snel naor baoven. Kieken waor-t ze blif. Nicolaas drif zichzelf töt ’t uterste. De bene draeit de pedalen nog steeds soepel rond. Nog ’n bult. En nog ene. Op elken volgenden top is ter opluchting. Krig e eur in ’t zicht. Op ’n ofstand, dat wal. Maor ’t gif ’m energie waor te lange op vedan kan.

Nog ’n paar meter en dan…de schrik van ’t uutzicht. Hee trekt de rem van ’t veurrad an en vlög aover de kop…

Nicolaas krabbelt langzaam aoverende en kik schichtig ’t dal in, dat veur ’m lig. Zit zee der nog? Gelukkig. Op ’t benksken varderop zut e eur. Bevallig. Zol zee zien klunzerieje emarkt hebben? Lacht zee noe stille veur zich uut um zien onbeholpen gedrag? Beschaomd verschuult e zich achter beume en vergaapt zich an eur schoonheid.

Ze gooit ’t heufd achteraover, de heure waeit lösjes in de wind. De bandjes wordt van de scholder eschoven. ’t Röksken op etrokken töt begerensweerdige heugte. ’t Kan nog wat zunne hebben. Nicolaas wordt week in ’t ganse lief. Gek van verlangen.

Kon e maor bie eur waen.

At e kalmeert, bekik e de schaafwonden an arme en bene. De veurband steet plat. Van teleurstelling zakt e naer, met de rugge tegen ’n eek.

‘He-k hier noe de jacht verloren?’, dech e.

Hee veult zich verslagen. Veurzichtig kik e nog ’n maol achter d’n boom hen. Anstalten um wieter te gaon maakt ze nog neet. Dan steet ze op, rommelt wat in de fietstasse, drinkt water uut ’n flesken. Zee strekt zich en teunt ’m eur goddelijke contouren. Traog strik ze langs borsten en lendenen de klere glad.

Nicolaas veult opwinding. Fietse op de kop, band d’r of, gaetje zuken en plakken. ’k Mot wel op tied waen!

Nog effen ’n blik in de wiete. Is zee der nog? Niets geet e vedan en verget alles um zich hen. Töt e opschrikt van ’n zachten hand den de wonde van zienen rechterarm veurzichtig raakt.

‘D’r is toch niks ebrokken?’, vrög ze belangstellend.

Zo dichte bie, dat had e zich allene in gedachten nog maor veur können stellen en dat ze mie vrög ho ’t geet. Zee hef ’n mooie stemme en wat ’n merakelse geurkes. Zo lekker! Hef ze mie vandage al aerder in de gaten ehad?

Verlaegen stotterend döt Nicolaas eur gewag van ’t ongemak dat ’m is aoverkommen. De anleiding van zien smak löt e onbesprokken; dat dörft e nog nit an.

‘Te stik op de rem. Wat schaafwonden en de fietse kapot, wieter geet ’t wel.’

Zee reikt ’m ’t flesken dat e aerder an eur mond zag. Water hef ’m nooit better esmaakt. Zwiegend sleutelt e vedan an zien fietse. Zee vli’jt zich naer in de schimme van ’n boom en kik to.

Naost mekare daalt ze ’n steutje later, keuvelend aover ogenschienlijk onbelangrieke zaken, de barg af, ’t dal in. Op ’t terras bestelt Nicolaas twee kolde dränkskes. Ze nemt eure zommerhitte nit weg.

De krusing onder an de helling zal eur van mekare wegdrieven. Veur ze vot fietst, kiekt ze mekare met stil verlangen in de ogen. Voldaon aoverdech Nicolaas wat ’m vandage is aoverkommen. Gedachten waor-t e straks met in slaop wil vallen. At e de camping bienao hef bereikt, heurt e achter zich een iezingwekkende schreeuw. Eschrokken kik e umme en geleuft nit wat e zut.

‘Laot mie nit allene. Nico, wacht op mie!’ ’t Is al late in d’n aovond. De weurde galmt terugge uut de bosrand. Zwaaiend met de arme, soms met beide tegelieke, zut Nicolaas eur in verwarde tostand naoderen. Töt nao middernacht zit ze samen onder ’n appelboom en praot en praot. Dan pakt zee ’m bie de hand. Samen loopt ze zwiegend ’t smalle zandpaedje op, aover de gaele zaodvlakte den blinkert in ’t heldere lech van de maone. An de rand van ’t roggeveld ontvölt eur ’n ondeugende geechel. Gewillig löt Nicolaas zich leiden en kuiert met eur d’n akker op. Rondumme ruust de aorne as muziek. Dansend draeit ze rond op ’n bundersgroot veld. ’t Land van Marianne brech eur ’n goddelijk gevuul van vri’jheid. Meu zakt ze zied an zied naer in ’t waelderige gewas. De loch vol steerne dekt eur to as ‘n warmen daeken. Op de rugge liggend wiest ze mekare sterrekes en fantaseert wat dee beschrieft. Veurzichtig raakt eur lieve vertrouwd. ’n Vlemmeken ontbrendt in uutbundig leefhebben. Van de ofkoelende nacht hebt beide gin weet.

De volgende margen steet de zunne al vrog te branden. Nicolaas is ’n ende hen. Hef gin benul waorum e niks naost zich vuult. Ans in de veerte, wied vot, heurt e ’n onbestemd gerommel. ’t Kump steudig dichterbi’j. Opens komt ’m de klanken helder veur. Ze slaot in as ’n donderslag. Ongeleuvig aover de plekke waor-t e zich ophöldt, schrikt e aoverende.

Deur ’t nauwe venster anschouwt Nicolaas in de vrogge margen van zien aerste vakantiedag de bedrievigheid veur de caravan. Zee is vrog naor de bakker ewes en an de gange met varse breudjes. De thee steet al te dampen. ’t Lawaai dat zee maken met ’t bestek en de ofwas van d’n veurigen aovond hef ’m terugge ehaald in de warkelijkheid. Zo kalm at e kan, prebeert e lös te kommen van de nacht. Hee wrif zich een maol of wat de ogen uut. Waorachtig zee is ‘t! Nog effen blif e op bedde liggen. Nog effen naogenieten en biekommen van ’n vermeuiend avontuur. Hee dech nog ’s terugge an den enen langen zommerdag den ’m ’t geluk hef ebracht. Noe al zo’n dartig jaor elejen.

‘Kom ie d’r uut?’ ‘Morgenstimmung’. ’t Commando klinkt as de aerste noten van ’n meesterwark dee ’t verlangen naor meer opwekt. Nicolaas springt van ’t bedde en schöf bie eur an de waelderig gevulde taofel. Aover zien dreum van de veurbi’je nacht sprek e met gin woord. As zo vake höldt e eur stiekem in ’t oge. De begaerte dee jaoren her ontston, is e nooit kwiet eraakt. Vanaovond zal e met eur ’t wienglas heffen, umdat zee nao den aersten nacht veur altied bie ’m is ebleven. De zunne schient, ’t wordt ’n warmen dag. Nicolaas verheugt zich op de zwoele aovond dee kommen zal. Den enen biezunderen nacht van ton was maor ’n pril begin.

Joop Hekkelman
Gorssel